Sarajevo

Het is 1.700 kilometer vanaf mijn woonplaats. Sarajevo. Nu een plaats in Bosnië-Herzogovina. Slechts meer dan 15 jaar geleden was dit oorlogsgebied. Een oorlog waar we in Nederland slechts weinig meer van weten. Of beter nog, van willen weten. Het trauma is te groot voor Nederland. Ach, we zijn niet te benijden. Zeker niet vergeleken met de mensen in Sebernica.

Waarom plotseling deze opwelling van cynisme? Simpel door een enkele film, The Hunting Party. Een film die het ongeloofwaardige verhaal vertelt van drie Amerikaanse journalisten die vijf jaar na de oorlog op zoek gaan de grootste oorlogsmisdadiger in Servië. De film is meeslepend genoeg om naar te kijken. En het raakt ook wel de waanzin van de oorlog. Het is misschien wel meer de achtergrond van het verhaal die meer raakt dan het verhaal van de drie journalisten.

Waarom? Waarom is deze oorlog vergeten? Waarom heeft deze film het slecht gedaan in Amerika, in Kroatië, in Bosnië-Herzogovina en in Servië. Is het misschien te ongeloofwaardig? Is het misschien omdat Richard Gere te links is? Is het misschien omdat de film te kritisch is tegen de instanties?

Ik vond het wel een goede film, maar ik wil nog steeds meer weten van het ware verhaal van die waanzinnige oorlog op slechts 1.700 kilometer van mijn huis. Slechts 15 jaar geleden.

Dramatische film

Ik zal eerlijk zijn. Ik heb vanavond puur uit loyaliteit een film uitgekeken. Loyaliteit aan iemand die ik graag mag. Iemand die mij enthousiast een dvd gaf en op mijn vrije dag een e-mail stuurde of ik al gekeken had. Toen had ik nog niet gekeken, maar nu wel.

Waar gaat het over? Het gaat over de film Airplane II; The sequel. Nou kende ik de film Airplane wel, met Leslie Nielsen. Een film waarin je vooral moet houden van melige grappen. Dat doe ik op zich wel, maar niet altijd. Deel twee, overigens zonder Leslie, is van dezelfde soort. En ja, na slechts een paar minuten weet je, dit is een film met melige grappen. Maar, of ik ben niet in de stemming voor melige grappen, of dit is gewoon een slechte film.

Ik ga jullie niet vermoeien met het verhaaltje van de film, want het verhaaltje is flinterdun. Ik ga jullie ook niet vermoeien met de clou van het verhaal, want die is dubbeldik flauw. Er waren twee hoogtepunten in de film voor mij. De eerste was een heel kort optreden van Norm Peterson, mijn favoriete personage uit Cheers. De tweede was dat de film maar 80 minuten duurt. Mooiste shot: The End.

Ben ik niet te positief over deze ontroerende comedie? Ach, een fles rode wijn maakt alles iets rooskleuriger. Dus mijn advies voor alle toekomstige kijkers: drink voldoende om deze dramatische film te vergeten, maar drink niet te veel om de titel voor eeuwig op je zwarte lijst te zetten.

En ja, ik blijf loyaal aan degene die mij deze film gaf. Want hij gaf mij ook Cidade de Deus (City of God), een prachtig Braziliaans epos. Dat is pas een echt een dramatische film.