Ik sta kleumend tussen de gezinnen die vol verwachting de lange straat afkijken. Dan horen we in de verte het publiek enthousiast applaudiseren. De eerste ballon is in zicht. Een paar minuten laten horen we de muziek van de drumband en zien ook wij de eerste enorme ballon. De mensen om mij heen beginnen te joelen als de eerste stripheld boven de straat hangt, bijeengehouden door zeker veertig man, die met touwen de ballon tussen de wolkenkrabbers geleiden. De eerste passeert en de volgende komt. De immense ballonnen zijn voor mij slechts sporadisch herkenbaar. Mijn striphelden zijn voornamelijk Europees, maar als Charlie Brown passeert, verschijnt ook bij mij een glimlach van herkenning. 'Good old Charlie' is ook voor mij een held. Ik leg hem voor de eeuwigheid vast op mijn camera. Hij passeert bijna geruisloos.
Later die dag zie ik op televisie dat op Times Square een bijna fataal ongeluk is gebeurt. Een van de ballonnen heeft een lantarenpaal geraakt, waardoor een lamp naar beneden is gevallen en een toeschouwer is geraakt. Gelukkig was het slechts een schampschot en kon de parade doorgaan.
Die avond eet ik mijnt traditionele Thankgiving Diner, kalkoen met aardappelpuree. Later die avond ga ik naar de musical Chicago, waarin een van mijn muzikale helden een hoofdrol speelt; Huey Lewis. Als ik naar mijn hotel loop, besef ik dat heel Amerika met de familie samen is. Ik loop alleen door de straten van New York City.
