Theo draait door

Net naar de herhaling van DWDD gekeken. Een wat verwarrende aflevering met achtereenvolgens een boze, een prettig gestoorde en een beledigende en beledigde gast. Arnold Heertje is boos op de Anne Frank Stichting. Waarom? Omdat die stichting de Holocaust zou ontkennen. Ik kijk er naar en hou een gevoel over dat we nu, na meer dan zestig jaar, nog een wedstrijd zitten te doen wie het 'recht' heeft om de holocaust te claimen.
Vervolgens een prettig gestoorde man uit Eindhoven, met twee 'vrienden' aan tafel. En weer een vervreemdend gevoel, namelijk dat deze twee 'vrienden' naam zitten te maken en geld zitten te verdienen ten koste van deze prettig gestoorde man. Of is het onschuldig vermaak?
Maar dan komt het meest vervreemdende item, namelijk Patricia Paaij in de Playboy. Nieuws? Nauwelijks. Maar dan maken we er toch nieuws van, denkt Theo Maassen. En hij gaat los met een boosheid die steeds ergere vormen aanneemt. Zijn meest verrassende opmerking is dat de fotoreportage wellicht alleen necrofielen zal opwinden. Zelfs Matthijs is verrast en het publiek keert zich zelfs tegen Theo.
Morgen zal iedereen het er wel over hebben en dus is het 'goede' aflevering van DWDD, of niet soms!

Groot Onderhoud

Ze zijn nu een week bezig. Ze zijn bouwvakkers en ze zijn bezig in mijn huis. Als huurder krijg je, als je maar lang genoeg in hetzelfde huis blijft wonen, te maken met groot onderhoud. Tenminste, als je een goede huisbaas hebt. En die heb ik blijkbaar, want na 16 jaar heeft hij besloten dat het tijd is voor een verbouwing van de badkamer, het toilet en de keuken. En dus stond afgelopen maandag om kwart over zeven een bouwvakker voor de deur. We liepen door het huis en ik vroeg of ik het douchegordijn nog weg moest halen. Nee hoor, dat doen wij wel. Maar ik wil het wel bewaren. Geen probleem!
De volgende dag merk ik dat het douchegordijn niet is bewaard en de buurman vertelt me dat het in de vuilcontainer is gestort. Dat betekent veel bellen met opzichter en bouwbegeleider.
Ondertussen wordt de oude badkamer ontvloerd en toilet, douche en wastafel verwijderd. In bouwvakkerstermen: gesloopt. Ook het toilet beneden is verwijderd, maar 's avonds hangt het nieuwe toilet al op zijn plaats. Maar verder is het toilet nog ontluisterend kaal. Zelfs de deur is verwijderd. Mijn gang is opslagplaats voor toiletten van de buren geworden en ik krijg het gevoel van kamperen in mijn eigen huis.

Na een week is er nog steeds geen vloer in de badkamer, maar zijn wel de badkamer en toilet opnieuw betegeld. Het begint er langzaam op te lijken. Nog twee weken te gaan.

Paard zonder naam

Ons feest van afgelopen zaterdag ijlt nog lekker na. Als een tevreden kater die nog wat naspint van de vele aandacht die hij heeft gehad. De zeer positieve reacties op de de avond zijn geweldig om te ontvangen en te lezen. En het is ook goed om nog even na te genieten van bijzondere gebeurtenissen in je leven.
Met de band speelde ik een aantal nummers, waaronder een nummer van een band die ik een maand tevoren 'live' in New York City zag. Een geweldig concert, dat ik probeerde te 'vangen' in wat foto's en filmopnamen via een wanhopig tekort schietende digitale camera. Maar toch! Dus hier de unieke opnamen van 'Horse with no name' van de band America. Een flard weliswaar.

Apetrots

Gisteren was het dan zover. Ons 50-jarig feestje. De avond ervoor toch wel wat nerveus, maar - zoals wel vaker - onterecht. Het was geweldig. De boottocht was een rustige en gezellige start door de Amsterdamse grachten. Daarna een prima maaltijd. Onno had een zeer persoonlijke verrassing door ons, en vooral mij, te verrassen met hét boek over de eerste maanlanding. Een ongelovelijk cadeau! Peter-Paul en Nina waren toch gekomen en brachten voor ieder van ons een heuse fles wodka mee.
En dan het feest. Het liep langzaam vol met mensen en de band Go Yellow begon rustig. Goed om sommige mensen weer te zien. Om tien uur klom ik op het podium om een paar woorden te zeggen, maar vooral met met mijn muzikale vrienden een paar nummers te spelen. Het publiek was fantastisch enthousiast, waardoor we in mijn beleving steeds beter gingen spelen. Na drie nummers verraste Erik-Jan me met een lofzang. En dat voelt tweeledig. Je staat daar enigszins gênant, maar ook met veel trots. Dan toch nog een reprise met de hele band.
Vervolgens veel dansen, nog wat geweldige stukjes van vrienden, bier, gesprekken en veel lol. Een heerlijk feest. Je zou bijna afstappen van onze traditie om dit eens in de 10 jaar te doen. Dit vraagt om vaker!

Krakende krukken

Net weer gerepeteerd met de band. Vandaag maar 3 leden aanwezig, want onze bassist moest naar een vergadering van de Raad van Commissarissen. Nou ja, met Johan op drums en Erik-Jan achter de toetsen en ik op slaggitaar moet het toch wel lukken. We oefenen onze nummers voor aanstaande zaterdag, want dan mogen we 'los' op mijn eigen 50-jarig feestje.
Het begin is nog stroef, maar later krijgen we toon en het ritme weer aardig te pakken. In de pauzes tussen de nummers drinken we bier en roken sigaretten. Er komt zelfs even een heuse 'groupie' om de hoek van de deurpost kijken. Het lijkt wel een echte band.

We hebben lang gestoeid met een naam voor onze band. Van 'Geert & de Wilders' via 'Ruimte voor Verbetering' naar 'Mooi Hoesje'. Vanavond heten we even de 'Krakende Krukken'. Niet vanwege de leeftijd, maar gewoon omdat zowel de kruk van Johan als van Erik-Jan zich kreunend en krakend door de avond slaan. Gelukkig zijn de krukken unplugged en de rest van de instrumenten plugged.

New York City

De hernieuwde kennismaking met NYC was geweldig. In 1982 zette ik daar mijn eersye stap op het Noord-Amerikaanse continent en liep dagen achtereen met mijn hoofd schuin achterover in ontzag van de wolkenkrabbers. Nu kijk ik meer naar de mensen om me heen. Ik bezoek Ellis Island, de plek waar veel immigranten probeerden het 'beloofde land' binnen te komen. Een bijzondere plek, waar het gevoel van hoop nog rondwaard. Zeker met het uitzicht op de imposante skyline van de stad.

Een dag later word ik rondgeleid door het Lower East Side Tenement Museum in Orchard Street. De Lower Eastside was de wijk waar veel immigranten terechtkwamen. In 1860 de dichtsbevolkte wijk van heel Amerika. In de zogenaamde tenements woonden 20 gezinnen in kleine woningen met gemeenschappelijk sanitair. Nou, sanitair? Drie schijthuisjes in de achtertuin. Veel kinderen stierven en het leven was zwaar, maar door de generaties kwam verbetering.

In de metro zie je hoe Nieuw Amsterdam geworden is. Een veelkleurige en veelsoortige mengeling van mensen. Allemaal Amerikanen, maar allemaal met hun eigen achtergronden. In ons Oud Amsterdam doen we wel eens moeilijk over veelkleurig en veelsoortig, maar hier is het de normale manier van leven en laten leven.

Raaf gesignaleerd

Weer een nieuwe blog in het overvolle bloglandschap. Noodzakelijk? Ach, niet echt. Egotripperij? Ja, dus wel. Maar ook een poging om het landschap wat meer te kleuren met hopelijk leuke en interessante tips en zo nu en dan ballorige meningen. Let the show begin!