De dingen die blijven

Het is misschien geen nieuws, maar ik ben een groot fan van alles wat Italiaans is. Het begon waarschijnlijk met het eten, maar daarna is het land gevolgd, de taal, de mensen, de geuren en de muziek. En tenslotte de films. Ooit is het begonnen met de La Pivra (Octopus), een serie over de maffia in de jaren zeventig. Gefascineerd heb ik toen gekeken en ongeveer 2 jaar geleden op dvd aangeschaft. De serie lijkt gedateerd, maar de combinatie tussen romantiek en geweld lijkt nergens mooier in beeld te kunnen worden gebracht dan door Italianen. Zelfs in films als Il Divo over Andreotti speelt subtiel de romantiek een rol.

Mijn laatste aanwinst is Le cose che restano (de dingen die blijven), een vierdelige familieroman, waarin meerdere actuele onderwerpen langskomen; asielzoekers, homofilie, AIDS en Afghanistan. Daarnaast de aloude thema's als liefde en dood. Het is een prachtige rondreis door Italië van de 21e eeuw, waarin je wordt meegenomen in de levens van de zes leden van een familie en van elk van hen hun eenzaamheid voelt, hun vreugde en hun intense verdriet.

Net heb ik met tranen naar het laatste deel gekeken. Niet omdat het laatste deel is, maar omdat ik geraakt werd door de onmacht van mensen die elkaar liefhebben. Een onmacht die van alle tijden is. Le cosa che restano; de dingen die blijven.