Muziek en vrienden (16)

15. When Jesus left Birmingham – John Cougar Mellencamp

We zitten in het congresgebouw in Den Haag, een wat vreemde lokatie voor een popconcert. En toch zijn we hier voor een concert van John Cougar Mellencamp. Nu is het heel gebruikelijk om in een zaal te zitten en te luisteren naar een popconcert, zoals Jackson Browne of Richard Marx. Maar ja, dat zijn ook rustige muzikanten en die vragen om een rustig publiek. Overigens werden we bij Richard Marx erg onrustig van het voorprogramma, de Yellow Jackets. Vooral toen een van de ‘gele jasjes’ een electronische saxofoon ging bespelen of, zoals Renė het zei: een gek geworden Japanner.
Maar om nou rustig in roodpluchen stoelen naar John Cougar Mellencamp te luisteren is bizar. En dat vonden wij niet alleen, maar de hele zaal. Al bij de eerste tonen van het concert stond iedereen op en het hele concert is ook niemand meer gaan zitten. Het is moeilijk uit je dak gaan tussen de klapstoelen, maar het concert was er wel naar. Dat zo’n klein mannetje – want dat is John Mellencamp – zo’n enorme stem heeft en zo tekeer kan gaan. Zijn tophit toen was ‘Paper in fire’, maar ik heb een ander nummer uitgezocht. Een nummer die hij waarschijnlijk die avond niet heeft gespeeld, althans ik kan het mij niet herinneren. Maar ‘When Jesus left Birmingham’ is wel een geweldig nummer. Waarschijnlijk een cover van een oude ‘spiritual’, maar met een opzwepend ritme en geweldige zang. Een nummer dat veel met me doet, omdat het bij mij associaties brengt aan de negerbeweging in Amerika. En gek genoeg doet het mij denken aan de speech van Martin Luther King, waarbij ik elke keer dat ik die speech hoor, rillingen krijg. Die associatie is alleen maar groter geworden toen ik een paar jaar geleden in november door de Zuidelijke staten van Amerika reisde. In Memphis bezocht ik de plek waar Martin Luther King is vermoord – het Lorraine Motel – en waar nu het National Civil Rights Museum is gevestigd. Een van de meest indrukwekkende plekken waar ik ben geweest. Maar ook rijdend op de kaarsrechte route #66 naar het zuiden van Mississippi, door de toen kaalgeplukte katoenvelden onder een grijszwarte lucht, en waar de Blues nog doordreunt in de aarde, komt door dit nummer bij me boven. Ik neem bijna elke vakantie een CD van John Cougar Mellencamp mee, omdat het in mijn ogen een van de meest eerlijke muziek is.