Muziek en vrienden (12)

11. It isn’t gonna be that way – Steve Forbert

Een van de meest bijzondere concertlocaties waar ik ooit ben geweest, is de Koepelkerk in Amsterdam. Het is 1978 en ik zit met Henk en Paul – jongens uit mijn straat – en Luuk op de keurig opgestelde stoeltjes in deze kale kerk. Er zijn slechts een paar honderd mensen aanwezig. We zijn vol verwachting van Steve Forbert, een ‘nieuwe’ singer-songwriter uit Amerika. Een zanger die met zijn debuutplaat ‘Alive on arrival’ zeer veel indruk heeft gemaakt en al de opvolger van Bob Dylan wordt genoemd. Dat heeft hij dan gemeen met Bruce Springsteen, al is de muziek die Steve Forbert toch totaal anders te noemen. Het podium waar we naar kijken is leeg. Dat is toch gek als je verwacht dat er zo meteen een band komt optreden. Maar al snel blijkt waarom het podium leeg is. Steve Forbert komt rustig aanlopen vanuit een van de zijbeuken, akoestische gitaar om de nek. Hij is dus helemaal alleen en zingt zijn liedjes. Het is prachtig. Zijn stem, de prachtige melodieën en zijn uitstraling.

Kiezen van een favoriete song vind ik bij hem moeilijk, omdat het meer de sfeer is die me aanspreekt, dan een tekst. Toch kies ik voor ‘It isn’t gonna be that way’, maar dan vooral vanwege de beginregels: ‘You’ve travelled so far, the wind in your face. You’re thinking you’ve found the one special place where all your dreams will walk out in line, and follow the course you’ve made in your mind.’ Ondanks de titel is het een heel positief liedje. Sta niet stil bij je dromen, maar leef. Simpele boodschap, gezongen door een simpele straatmuzikant uit New York. Zo maar op een avond in de Koepelkerk in Amsterdam.

Niet de beste kwaliteit, maar toch!