Veiligheid kent geen tijd
Zuid-Afrika is geen veilig land en Johannesburg is zeker geen veilige stad. Elke dag staan de kranten vol met onrustbarende berichten over moorden, verkrachtingen en autokapingen. In Johannesburg worden de meeste moorden gepleegd ter wereld. Een griezelige gedachte.
De twee verhalen in dit hoofdstuk zijn ontleend aan deze werkelijkheid. Het waren slechts kleine berichtjes in de krant en zijn door mij enigszins bewerkt. Dat wil zeggen, in het eerste verhaal is er echt iemand van een brug geduwd en met haar hoofd op een grafsteen gevallen. Het tweede verhaal is nog dichter bij de werkelijkheid gebleven. Een pensioengerechte van Nederlandse komaf is door twee broers en een vriendin met een honkbalknuppel in elkaar geslagen. De badkuip, de afgezaagde ledematen en hoofd, de lekkende koffer en de arrestatie op het station zijn allemaal gebeurd. De twee broers zijn veroordeeld, nadat de vriendin als kroongetuige is opgetreden.
Mijn fantasie mag dan groot zijn, de werkelijkheid is altijd nog meer huiveringwekkend.
Hoe is dan mijn werkelijkheid? Wat gebeurt er als ik de binnenstad inrij en terecht kom in beruchte buurten zoals Hillbrow of in de buurt van Joubert Park? Heeft de waanzin of de paranoia reeds bezit genomen van mijn niet geringe hersenmassa?
In mijn met tralies en diverse sloten beveiligde appartement kan ik rustig beweren dat ik me redelijk veilig voel in deze stad. Natuurlijk weet ik dat op slechts vijf minuten lopen er crack, heroïne en dagga (hasj) wordt verkocht en dat Rocky Street, waar het kantoor van Planact is gevestigd, niet als een van de veiligste straten van de stad wordt beschouwd. Natuurlijk rij ik met de autodeuren op slot door de stad en kies ik de middelste baan wanneer ik op de driebaanswegen door de binnenstad rij. Natuurlijk ben ik alert op elke verdacht uitziende figuur die zich ‘s avonds in de straat bevindt wanneer ik het hek open om de auto te parkeren. Ook besef ik dat zeer velen in de stad in het bezit zijn van vuurwapens en geen enkele moeite hebben om die te gebruiken. Ik hoef de krant niet te lezen of het journaal niet te zien om geconfronteerd te worden met de meest afschuwelijke verhalen. Bijna iedereen die je spreekt heeft wel zo’n verhaal paraat. Maar om nou te zeggen dat ik me onveilig voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten