Zuid Afrika 1996 (30)

Wees alleen nog maar jezelf

Alleen op reis. In de auto meezingen met de uit Holland meegebrachte cassettebandjes. ‘s Avonds alleen eten in een restaurant. Conversaties voeren met je gedachten. Kijken naar andere mensen die zich zichtbaar vermaken. Verliefde jonge stellen, oudere echtparen en soms gezinnen met kinderen. Zittend achter mijn tafeltje met een goed glas wijn verzin ik hun nationaliteit en hun levensverhalen.
Ik ben in Augrabies. Een natuurpark rondom de grootste waterval van Zuid-Afrika. Ik zit in mijn hut. Buiten zoemen niet aflatend de insecten. Met grote fascinatie lees ik deze dagen een reisverhaal van Ffiona Campell over haar voettocht door Afrika. Een relaas over de pracht, maar ook de genadeloosheid van het landschap en haar mensen. Zelden heb ik meer waardering gehad voor iemand met zoveel durf en doorzettingsvermogen.
Ik ben vaker alleen op vakantie geweest. Het went nooit echt. Toch zijn er ook veel voordelen. De hoogtepunten en dieptepunten zijn veel intenser. Het genieten, maar ook het balen hebben veel meer kracht. Je zekerheden en onzekerheden worden elke dag getest. Tijd, te veel tijd, om na te denken over je leven, je werk en je vrienden. Maar tegelijkertijd het besef dat dat een luxe is. Veel mensen om mij heen en zeker in dit land, hebben daarvoor geen tijd.
Ik zit in eenpersoonskamer in het Springbok Hotel in het noordwesten van dit immense land. Het ligt in de gelijknamige stad in het Namaqualand, het gebied van de wilde bloemen. Het heeft vandaag de hele dag geregend en ik heb het grootste deel van de middag doorgebracht in deze wat treurige hotelkamer. Een televisie die het door het slechte weer niet doet. Een radio die twee zenders tegelijk weergeeft. Een fantasieloos schilderijtje aan de muur en verder een combinatie van meubilair waarvan je afvraagt of de koper ervan toentertijd ook de volle beschikking had over zijn gezichtsvermogen. Als ik mijn raam uitkijk heb ik uitzicht op de tekst “Jezus Vredesvors”.

Aan het eind van de middag even plaatsgenomen in de bar waar twee mannen in een combinatie van Afrikaans en Engels elkaar treurige anekdotes vertellen in de trant van “Ken je Apie Botha? Die z’n dochter van 23 jaar heeft zich vanochtend door het hoofd geschoten. Ze had nota bene een dochtertje van twee en een man die helemaal niet vaak met de andere jongens in de kroeg zat. Dat is al de achtste dode in een maand en de plaats waar ik woon is niet echt groot.” Nadat mijn glas geen vocht meer bevat ga ik maar weer naar boven.