Dit is misschien wel de vreemdste eend in mijn muzikale bijt. Een Iers folknummer van een stel bejaarde mannen. Toch hebben the Dubliners in mijn muzikale verleden een belangrijke plaats. Het is de eerste groep waarvan ik een echt concert zag, nota bene in Carré. Ik vermoed dat het 1976 was. Het concert was in meerdere opzichten gedenkwaardig. Het was de eerste keer dat ik in deze beroemde schouwburg zat. Ik keek mijn ogen uit. Voor het concert zong de hele zaal al de nummers van the Dubliners en werden de kratjes met bier over de hoofden naar de hogere rangen getransporteerd. Dat zelfs Carré daar geen rekening mee had gehouden, bleek in de pauze, toen al het bier uitverkocht was. Ja, het was een concert met een pauze! Het concert werd aangekondigd door Sjef van Oekel, die in die dagen populairder was dan ooit. Met de kreten ‘pardon reeds’ en ‘jammer, maar helaas’ presenteerde hij ‘vier aardige jongens uit Ierland’ die rustig het podium op kwamen lopen. Het concert was geweldig! Iedereen zong mee met de bekende nummers, zoals ‘Four green fields’, ‘the Wild Rover’ en ‘Whiskey in the jar’. Ik hou van Folkmuziek en heb door de jaren heen veel elpees en cd’s gekocht, uiteenlopend van Ierse, Nederlandse, Franse en Canadese Folkmuziek. Het is de combinatie van triestheid, vrolijkheid, en belangrijker nog, gewoonheid die mij raakt. De simpele verhalen van het leven, de jeugd, de vrouwen, de drank, het verlangen naar vroeger. De teksten met een moraal. The Dubliners spelen ook op een andere manier nog een belangrijke rol in mijn muzikale leven. Het was de eerste band waarvan ik een muziekboekje kocht en waarop ik mijn eerste pogingen deed om gitaar te spelen. Dat is nu meer dan vijfentwintig jaar geleden. Toch speel ik ‘Whiskey in the jar’ heel weinig. Het is een lastig nummer en bij het spelen moet ik altijd denken aan de andere band die dit nummer heeft opgenomen en er ook een hit mee heeft gehad, namelijk Thin Lizzy. Misschien heb ik het nummer daarom wel gekozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten