Hoe kan je ook maar beschrijven wat je voelt als je naar muziek luistert. Wanneer vind je een nummer, een elpee of een zanger of band goed? Waarom ben je lyrisch over een bepaalde elpee? Waarom koop je blind alle elpees van dezelfde zanger? Ik weet het nog steeds niet. Het is denk ik voor een groot deel vertrouwen in vrienden. Als zij het goed vinden, dan vind ik het ook goed en omgekeerd. Althans, dat was een voorname reden toen ik rond de twintig was. De platenkast staat vol met erfenissen van dat fenomeen. Muziek die ik toen goed vond, maar nu niet meer te pruimen. Wie wil nog iets weten van ‘Sue Saad & the Next’ of ‘The New Adventures’? Welke vriend heeft mij aan deze groepen geholpen? Zelfs dat heb ik verdrongen. Maar gelukkig kom ik ook via vrienden aan nieuwe ontdekkingen, die zelfs nu nog het beluisteren meer dan waard zijn. Sterker nog, die tot mijn meest dierbare muziek zijn gaan behoren. Voor bijna negentig procent van mijn platen en cd’s geldt dat ik die via anderen het eerst heb gehoord. Of het nu de Moody Blues waren of John Hiatt, The Jam of Pink Floyd. Ook Bob Dylan hoorde ik het eerst via iemand anders, in dit geval via mijn broer Albert. Ik weet absoluut niet meer welke elpee of welk nummer ik van deze zanger hoorde, maar wel dat iets mij intrigeerde. De stem is zo bijzonder dat je of meteen verkocht bent of meteen afhaakt. Maar meer nog dan de stem zijn het de teksten die Dylan apart maakt. Iemand die zo gewoon kan schrijven is bijzonder. Niet voor niets zijn er mensen die vinden dat Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur moet krijgen.
Misschien is het nummer Hurricane wel de perfecte mix van muziek en tekst. Een opzwepend tempo over een waargebeurd verhaal, verteld op een bijna filmische manier. “Pistol shots ring out in de bar room night. Enter Patty Valentine from the upper hall. She sees the bartender in a pool of blood. Cries out: My God, they’ve killed them all!” Hurricane is het verhaal van boxer Rubin “Hurricane” Carter, die, volgens de liedtekst van Dylan, onterecht voor moord wordt veroordeeld. Een protestlied in dezelfde traditie waarmee Dylan in de jaren zestig zijn roem mee vergaarde. Een lied ook dat staat op een fantastische elpee “Desire”.
Maar Dylan is nog meer voor mij. Dylan is mijn gids op de gitaar. Zijn liedjes zing ik verreweg het meest, soms zoals hij het op de plaat zette, maar vaker nog met mijn eigen melodie. Ik zing zijn teksten zonder ooit het origineel te hebben gehoord. Ik voel mij thuis in zijn woorden en zijn emoties. De eenvoud van de akkoorden en de eenvoud van de teksten geven uiteindelijk ruimte voor de complexiteit van je eigen gevoel op dat moment. Bob Dylan is voor mij de ‘songwriter’ van de afgelopen veertig jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten