We rijden op de fiets naar de Jaap Edenhal, zo’n vijf minuten vanaf huis. Op televisie zond Veronica in die dagen concerten uit die daar werden opgenomen. Meestal waren dat dubbelconcerten. Zo ook nu. Eerst The Knack en daarna Joe Jackson. Mijn vriend Eric, waarmee ik nu al 28 jaar squash, had een plaat van The Knack gekocht, met name voor het nummer ‘My Sharona’. Dat nummer was prima, maar de rest was bagger. En dat bleek ook het merendeel van het publiek te vinden tijdens het concert. De Amerikaanse band speelde binnen een half uur haar repertoire en liet amper ruimte tussen de nummers om het boegeroep in ontvangst te nemen. Iedereen wachtte met smart op Joe Jackson, een van de Britse ‘angry young men’. Ik had mijn witte puntschoenen aan, bijna net zo als de schoenen die op de hoes van de eerste plaat van Joe Jackson, ‘Look sharp’. Het concert was geweldig en we zongen bijna elk nummer mee. Van die elpee is ‘Is she really going out with him?’ misschien wel het nummer met de langste adem. Ook nu nog fantastisch om te horen.
Joe Jackson deed ook die avond zijn ‘angry young men’-status eer aan. Na een paar songs verkondigde hij dat wij het beste publiek waren waarvoor hij ooit had opgetreden. Wij joelden het uit, waarop hij droogjes zei: ‘And you believe that! It’s just fuckin’ bullshit!’ Weer joelden wij het uit, omdat we dit fantastische humor vonden. Aan het eind van het concert schreeuwden wij natuurlijk ‘we want more’, toen de band het podium had verlaten. Na enkele minuten schreeuwen en klappen keerde hij terug op het podium en zegt: ‘You want more? Well, there is no more!’ en liep het podium af. En hij kwam inderdaad niet terug voor een toegift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten