Vrij snel na het concert van The Dubliners ging ik naar mijn eerste echte popconcert. Fleetwood Mac trad op in de Jaap Edenhal. Dat was na Ahoy en de Groenoordhallen in Leiden, de derde concerthal waar grotere bands optraden in die jaren. Het is 1977 en de elpee Rumours is net uit. Een plaat die alle records zal breken en waarvan meer singles zijn getrokken dan eigenlijk op de plaat staan.
Het concert was briljant. Samen met mijn broer Albert en met Gerard en Hans zitten we op de achtste rij, vlak bij het podium. Alhoewel we stoelen hebben, staan we het grootste deel van het concert. Dat was uitzonderlijk, want om ons heen bleven de meeste mensen gewoon zitten. Alleen in het midden van de zaal staat nog een klein groepje mensen te dansen op de stampende beat van Mick Fleetwood en John McVie. Stevie Nicks is geweldig en niet alleen om haar stem. Dat ze alleen tamboerijn speelt is haar meteen vergeven. De bekende nummers volgen elkaar snel op: ‘Go your own way’, ‘Rhiannon’, ‘Don’t stop’, maar ook de oude klassiekers van Fleetwood Mac zoals ‘Oh well’. Albert maakt driftig foto’s, die hij later in de doka thuis zal afdrukken. Donkere zwart-wit herinneringen aan een legendarisch concert.
Rumours is een van de weinige elpees die ik in het CD-tijdperk opnieuw zal kopen. Vaak zit hij in de CD-wisselaar in mijn auto en brul ik in de file mee met de overbekende nummers. Alhoewel ‘Go your own way’ misschien wel het meest opzwepende en bekendste nummer van de plaat is, gaat mijn voorkeur toch uit naar ‘The Chain’. Een lied over verbroken liefde, en het enige lied van de elpee dat door de hele band is geschreven. Een lied dat toen ging over de aanstaande echtscheidingen in de band zelf. John en Christy McVie gingen uit elkaar en ook Lindsey Buckingham en Stevie Nicks verbraken hun relatie. Overigens dachten velen, waaronder ikzelf, dat oorspronkelijk de man Stevie Nicks was en de vrouw Lindsey Buckingham. Zo stond het immers vermeld op de foto op de achterkant van elpeehoes.
Een lied dat wellicht nu verwijst naar de vele scheidingen in mijn eigen vriendenkring. De zin aan het eind van het refrein spreekt boekdelen: ‘I can still hear you saying you would never break the chain’. Liever denk ik terug aan het concert en de band die tussen mijn vrienden bestaat en zing ik dus: ‘I will never break the chain!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten